Η παράδοση θέλει ο εφευρέτης να δίνει τ' όνομά του στην όποια δημιουργία του. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να μείνει τ' όνομά του στην αιωνιότητα. Κάτι τέτοιο έχει συμβεί -εκούσια ή ακούσια- και σε ορισμένα φαγητά, τα οποία διαιωνίζουν το όνομα είτε του δημιουργού τους είτε ανθρώπων που αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τον σεφ. Μερικές ιστορίες ίσως να τις γνωρίζετε, άλλες πάλι θα σας εκπλήξουν.
Γερμανικό κέικ σοκολάτας:
Το όνομα είναι παγίδα, καθώς κανονικά θα έπρεπε να το λέγαμε "Τζέρμαν κέικ σοκολάτας".. Πρόκειται για ένα καθαρόαιμο αμερικάνικο γλυκό, που το επινόησε ο Σαμ Τζέρμαν για λογαριασμό σοκολατοβιομηχανίας το 1852. Το κέικ εντυπωσίασε τόσο πολύ με τη γεύση του, ώστε πήρε τ' όνομα του δημιουργού του τιμής ένεκεν.
Πίτσα Μαργαρίτα.
To 1889, ο Ραφαέλε Εσποζίτο ετοίμασε τρεις πίτσες για να τις προσφέρει στη βασίλισσα Μαργαρίτα, η οποία επισκεπτόταν τη Νάπολη. Η αγαπημένη της ήταν εκείνη που περιείχε βασιλικό, μοτσαρέλα και τομάτα, υλικά που αντιπροσώπευαν τα τρία χρώματα της ιταλικής σημαίας - πράσινο, λευκό και κόκκινο.
Αβγά Μπένεντικτ
Το 1894, ο χρηματιστής Λέμουελ Μπένεντικτ περιπλανιόταν στους δρόμους της Νέας Υόρκης, αφού προηγουμένως είχε καταναλώσει άφθονη τεκίλα, οπότε κατέληξε στο ξενοδοχείο Waldorf της Αστόρια. Ζαλισμένος καθώς ήταν από το αλκοόλ, ζήτησε ένα εξαιρετικά "δυνατό" πρωινό γεύμα, ελπίζοντας ότι το χανγκόβερ θα περνούσε. Τι παρήγγειλε; Βουτυρωμένο τοστ, αβγά ποσέ, τραγανό μπέικον και λίγη σάλτσα ολλαντέζ. Τ' ανακάταψε και.. voila, γεννήθηκαν τα αβγά Μπένεντικτ.
Νάτσος
Το 1943 ορισμένες στρατιωτίνες επισκέφθηκαν το εστιατόριο που διατηρούσε ο Ιγνάσιο Νάτσο Ανάγια κοντά σε μια στρατιωτική βάση του Τέξας και ζήτησαν ένα σνακ, ενώ απολάμβαναν το ποτό τους. Ο Ιγνάσιο ένιωσε εφευρετικός και έκοψε κάτι τορτίγιες που είχε στο μαγαζί σε τριγωνικάκια, πρόσθεσε τυρί τσένταρ, τις ζέστανε λιγάκι και ξετρέλανε τις πελάτισσές του, οι οποίες ζήτησαν να μάθουν το όνομα της νέα λιχουδιάς κι εκείνος τους απάντησε "Nacho's Especiales".
Κλημεντίνες.
Αυτή η ποικιλία μανταρινιών οφείλει τ' όνομά της σ' έναν Γάλλο ιεραπόστολο, τον Κλεμάν Ροντιέρ, ο οποίος τα καλλιεργούσε στον κήπο του ορφανοτροφείου που διοικούσε στην πόλη Μισεργκίν της Αλγερίας.
Γκράνι Σμιθ
Πρόκειται για φημισμένη ποικιλία πράσινων μήλων, που ευδοκιμεί στην Αυστραλία, ενώ τ' όνομά τους οφείλεται στη Μαρία Αν Σμιθ, την Αυστραλέζα που τα πρωτοκαλλιέργησε στον κήπο της. Η χρονολογία "γέννησης" των μήλων γκράνι σμιθ εντοπίζεται στο 1868, όταν η Σμιθ ήταν 69 ετών, δύο μόλις χρόνια πριν το θάνατό της. Βέβαια, τα μήλα διαδόθηκαν στο εμπόριο τουλάχιστον είκοσι πέντε χρόνια μετά το θάνατο της περί ης ο λόγος γιαγιάς, η οποία σίγουρα δεν φανταζόταν ότι το όνομά της θα έμενε για πάντα στην ιστορία.
Καρπάτσιο
Όσοι δεν αηδιάζετε στη σκέψη του να δοκιμάσετε ωμό κρέας, πιθανότατα το έχετε δοκιμάσει. Πού οφείλεται όμως η ονομασία του - ή μάλλον σε ποιον;
Ο Ιταλός Τζιουζέπε Τσιπριάνι, ιδρυτής του Harry's Bar στη Βενετία, ετοίμασε το συγκεκριμένο πιάτο για χάρη της κόμισας Αμαλία Νάνι Μοτσενίγκο, επειδή οι γιατροί της είχαν συστήσει να τρώει ωμό κρέας. Γιατί τότε το ονόμασε "καρπάτσιο" και όχι "τσιπριάνι" ή έστω "μοτσενίγκο"; Εκείνη την περίοδο (κάπου στη δεκαετία του 1950), στη Βενετία πραγματοποιούνταν έκθεση αφιερωμένη στο διάσημο Βενετσιάνο ζωγράφο Βιτόρε Καρπάτσιο, το αγαπημένο χρώμα του οποίου (στους πίνακές του) ήταν το κόκκινο.
Σαλάτα Κομπ
Η αγαπημένη σαλάτα της Τζένιφερ Άνιστον οφείλει τ' όνομά της στον Ρόμπερτ Χάουαρντ Κομπ, ο οποίος τη δεκαετία του 1930 ήταν ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου Hollywood Brown Derby. Λέγεται ότι μια μέρα ο Κομπ είχε ξεχάσει τελείως να φάει, μέχρι που τα μεσάνυχτα κατάλαβε ότι πεινούσε λιγάκι. Τι μπορούσε να ετοιμάσει εκείνη την ώρα; Μάζεψε ό,τι είχε απομείνει, το ανακάτεψε, πρόσθεσε λίγο μπέικον και το σνακ του ήταν έτοιμο.
Σάντουιτς
Είναι το πιο γνωστό φαγητό που οφείλει την ονομασία του σε κάποιον άνθρωπο. Στην προκειμένη περίπτωση, ο λόγος γίνεται για τον Τζον Μόνταγκιου, τέταρτο κόμη του Σάντουιτς. Ok, το Σάντουιτς στην πραγματικότητα είναι τοπωνύμιο, μια μικρή πόλη στο Κεντ της Αγγλίας, όμως το απλό αυτό σνακ, που έφερε ολόκληρη επανάσταση στην αντίληψη των ανθρώπων περί φαγητού, ονομάστηκε έτσι προς τιμή του κόμη.
Ο Μόνταγκιου είχε πάθος με τα χαρτιά, σε βαθμό που ξεχνούσε να φάει. Μια μέρα, το 1762, ζήτησε από τους υπηρέτες του να ψάλουν μια φέτα βοδινό κρέας ανάμεσα σε δυο φέτες ψωμί, ώστε να μην λαδώσει τα χέρια του τρώγοντας, οπότε θα 'πρεπε να διακόψει το παιχνίδι. Η ιδέα του "έπιασε" αμέσως, καθώς οι συμπαίκτες του ζήλεψαν και ζήτησαν αμέσως μια απ' τα ίδια.
Σχετικά θέματα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου