Μια γυναίκα από τη Νέα Ζηλανδία, το όνομα της οποίας δεν αποκαλύπτεται, εκμυστηρεύθηκε σε κείμενό της, που δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο stuff.co.nz, την ιστορία της, γιατί αποφάσισε να σταματήσει να καπνίζει μαριχουάνα ύστερα από 20 χρόνια καθημερινής χρήσης. Η όποια "ανακουφιστική" επενέργεια κι αν είχε η μαριχουάνα πάνω της, καθώς έσβηνε εφιαλτικές αναμνήσεις του παρελθόντος και τη βοηθούσε να ξεπεράσει την εσωστρέφειά της, υποχώρησε μπροστά στη συνειδητοποίηση ότι πιο σημαντικό απ' όλα ήταν τα παιδιά της και η επιθυμία να τους δώσει το καλό παράδειγμα. Το κείμενο δεν είναι ηθικοπλαστικό, αλλά εξαιρετικά ειλικρινές. Σύντομο και απλοϊκά γραμμένο αποτελεί μια ανθρώπινη μαρτυρία, που δεν έχετε να χάσετε τίποτα αν της ρίξετε μια ματιά.
"Είμαι 46 ετών και κάπνιζα μαριχουάνα καθημερινά από την ηλικία των 28 έως 40 ετών.
Καθημερινά ανυπομονούσα να πάει 9.30 μ.μ. Ως ένα ντροπαλό, εσωστρεφές άτομο, που διαρκώς φοβόταν τους άλλος, κανόνιζα την ατζέντα της επόμενης ημέρας, ενώ ήμουν φτιαγμένη, κάθε μέρα.
Τα παιδιά μου θα ήταν χωμένα στα κρεβάτια τους και θα κοιμόντουσαν, ενώ ο άντρας μου θα καθόταν μαζί μου συζητώντας για το πώς θ' αποφύγω τις δραστηριότητες της επόμενης μέρας.
Συνέχεια παραπονιόταν για τη μυρωδιά που κολλούσε πάνω μου εξ αιτίας της "τέχνης του φουμαρίσματός" μου, όπως το έλεγε. Χαζογελούσε μ' αυτήν την ενήλικη γυναίκα, που θα τρύπωνε στην πιο απομακρυσμένη γωνιά, απλά για να πάρει μια δόση του "φαρμάκου" της για τον ύπνο.
Ο σύζυγός μου, ο καλύτερος μου φίλος, γνωρίζει την εσωτερική μου ομορφιά και για χρόνια με ενθάρρυνε να παρατήσω τη συνήθειά μου. Όμως έπρεπε να συμβιβαστώ με τη σεξουαλική κακοποίηση που είχα υποστεί ως παιδί και τη μνήμη της μητέρας μου και των αδερφών μου, που υπέφεραν από σωματική κακοποίηση.
Το κυριότερο, έπρεπε να ενστερνιστώ τη γνώση και την εμπιστοσύνη ότι τα παιδιά μου ήταν ασφαλή. Μου έλεγε διαρκώς ότι ήμουν μια υπέροχη μαμά κι εγώ του έλεγα ότι ήταν ένας υπέροχος μπαμπάς.
Αγαπούσα τη μαριχουάνα, ήμουν τόσο παραδομένη στην πνευματική ειρήνη που μου έδινε. Δεν είχα την έλλειψη ενέργειας και την ζαλάδα από την οποία υπέφερα, όταν έπαιρνα τα υπνωτικά.
Ωστόσο παράτησα τη μαριχουάνα γι' αυτούς τους λόγους:
1) Την περίοδο που ήμουν "φτιαγμένη", η μνήμη μου ξέφυγε δραστικά. Έξι χρόνια μετά, εξακολουθώ να χρειάζομαι να γράψω κάπου το password, το κινητό μου τηλέφωνο, τους αριθμούς pin κλπ.
2) Είχα αναπτύξει μια συμπεριφορά τύπου "δεν είναι πρόβλημά μου". Εφόσον άφηνες εμένα και την οικογένεια μου ήσυχους, δεν πήγαινε να γαμηθεί!
3) Δεν μπορούσα να διαβάσω ή να παρακολουθήσω τις ειδήσεις. Ο κόσμος ήταν υπερβολικά καταθλιπτικός.
4) Τα παιδιά μου στην εφηβεία. Ελπίζω ότι δεν θα ανακαλύψουν ότι ήμουν χρήστης. Ένας πλήρως αναπτυγμένος εγκέφαλος μπορεί να πάθει βλάβη από τη μαριχουάνα. Επομένως, έφηβοι, σκεφτείτε τι μπορεί να προκαλέσει σ' έναν μη αναπτυγμένο εγκέφαλο. Ποτέ δεν θ' αποκτήσω τη μνήμη που είχα ως νεαρή ενήλικας. 365 τζούρες x 12 χρόνια = 4380 τζούρες. Δεν είμαι περήφανη, που δεν το συνειδητοποίησα αυτό προτού γίνω 40.
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με μια συμπεριφορά τύπου "δεν πα να γαμηθεί". Οι νέοι μας είναι το μέλλον μας και τους χρειαζόμαστε συγκεντρωμένους".
Σχετικά θέματα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου