15 Ιουλίου 2014

Η απορία της ημέρας (15.07.2014)

Ακόμη κι ένας δευτεροετής φοιτητής Νομικής γνωρίζει ότι η άσκηση έφεσης από τον κατηγορούμενο δεν μπορεί να χειροτερεύσει τη θέση του, δηλαδή δεν μπορεί να του επιβληθεί ποινή μεγαλύτερη από την πρωτόδικη. Αντιθέτως, έχει πολλές πιθανότητες - τις περισσότερες - να του επιβληθεί μια μικρότερη ποινή κι αυτός είναι ο λόγος που συνήθως οι δικηγόροι συστήνουν στους πελάτες τους την άσκηση ένδικων μέσων. Η εμπειρία, άλλωστε, δείχνει ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία τα Εφετεία είναι πιο επιεική με τους κατηγορουμένους, ιδιαίτερα αν αυτοί είναι επώνυμοι, οπότε η αρχική ποινή μπορεί να μειωθεί κατά πολύ - χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης, Βασίλη Παπαγεωργόπουλου.

Και προκύπτει το ερώτημα: Αυτή η δικαστική "συνήθεια" οφείλεται στο ότι οι δικαστές των πρωτοβάθμιων δικαστηρίων είναι για κάποιον ανεξήγητο λόγο επιπόλαιοι στην κρίση τους, ώστε οι αποφάσεις τους ν' ανατρέπονται συχνότατα από τους συναδέλφους των δευτεροβάθμιων δικαστηρίων, ή οι δικηγόροι των κατηγορουμένων κάνουν τόσο κακή δουλειά, ώστε στον πρώτο βαθμό ξεχνούν και παραλείπουν σημαντικά στοιχεία, που ελαφρύνουν τη θέση των πελατών τους; Ή μήπως δεν υπάρχει κάποια λογική εξήγηση, αλλά η κατά σύστημα μείωση των ποινών γίνεται... απλά για να γίνει; (Εννοείται ότι υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, λόγω των ιδιαίτερων στοιχείων που εμφανίζει η κάθε δίκη. Εδώ απλά σχολιάζεται το φαινόμενο στις γενικές του γραμμές)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου