28 Δεκεμβρίου 2016

Όταν το τρολάρισμα στο τουίτερ έχει αρχίσει να γίνεται ανυπόφορο

Διάβαζα σ' ένα ηλεκτρονικό περιοδικό τις τοπ κακίες που γράφτηκαν στο τουίτερ με αφορμή το θάνατο του Τζορτζ Μάικλ, δηλαδή τις γνωστές εξυπνάδες τύπου "Σαν να πέθανε ο ΛεΠα από καρδιοπάθειες απ' τις πολλές συμπάθειες" κανιβαλίζοντας το γεγονός ότι ο τραγουδιστής του "Law Christrmas" πέθανε Χριστούγεννα. Κατ' αρχήν να δηλώσω ότι θεωρώ ήρωα τον συντάκτη του δημοσιεύματος, που άντεξε να διαβάσει τόση ανοησία μαζεμένη, ώστε να ξεχωρίσει τα εξωφρενικότερα των εξωφρενικότερων τουίτερ. Από κει και μετά απλά απομένει μια θλιβερή διαπίστωση: Στον κόσμο της τουίτερλαντ μήπως έχει χαθεί η μπάλα;

Λογαριασμό στο τουίτερ δεν έχω. Αν είχα, το ομολογώ ότι θα έγραφα κυρίως τρολιές. Όμως τρολιές στα πλαίσια μιας παρέας για θέματα δικά μας και χωρίς να το παίζω ο φωτεινός παντογνώστης που έχει έτοιμες χαζοχαρούμενες ατάκες επί παντός επιστητού είτε αυτό αφορά τα ρούχα της Παπαρίζου στο ελληνικό The Voice είτε τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία. Τρολιές έκανα άλλωστε και πολύ πριν εμφανιστούν τα σόσιαλ μίντια (εποχή προ facebook μιλάμε τώρα). Χρησιμοποιώντας ένα σνομπ ψευδώνυμο, έμπαινα στο τσατ ρουμ και σκορπούσα άφθονη ανοησία μαζεμένη σχολιάζοντας τις αγγελίες των άλλων χρηστών ή πιάνοντας κουβέντα μαζί τους στο δημόσιο παράθυρο πάνω σε μικροσαχλαμάρες για να περνάει η ώρα. 
Αυτό που συμβαίνει στην ελληνική τουίτερλαντ - ή μήπως είναι παγκόσμιο το φαινόμενο; - τα τελευταία χρόνια δεν έχει καμία σχέση μ' εκείνο το αθώο - και σίγουρα για κάποιους εκνευριστικό - παιχνιδάκι προ δεκαετίας. Έχω την αίσθηση ότι γίνεται ένας διαγωνισμός "καλύτερης ατάκας" - ή μήπως θα ήταν πιο σωστό να πω "μεγαλύτερης βλακείας"; "Μάνα, έχω 100 ριτουτίτς" μοιάζει να είναι το μότο/στόχος του μέσου τουιτερά, που θέλει να τονώσει την αυτοπεποίθησή του μ' αυτό το ιδιόρρυθμο μέτρο δημοφιλίας. Σκοπός είναι ν' αποκτήσεις followers τελείως άγνωστα άτομα, με τα οποία δεν γίνεται ανταλλαγή απόψεων, αλλά συνεχή ριτουίτ. Και ο πιο ριτουιταριμένος καμαρώνει από συγκίνηση!
Όμως γενικότερα ζούμε στην εποχή της ατάκας. Οι κωμικές σειρές κρίνονται με κριτήριο αν έχουν αστείες ατάκες και όχι απλά κωμικές καταστάσεις. Δεν αρκεί να συζητήσεις την επόμενη μέρα στην παρέα σου το μπλέξιμο του τάδε ήρωα, αλλά πρέπει να ανταλλάξετε απόψεις για το πόσο θεούλης είναι ο σεναριογράφος που κατεβάζει τόσο έξυπνες φράσεις από το κεφάλι του. (Δεν θέλω να το χαλάσω, αλλά οι περισσότερες από αυτές τις ατάκτες είναι κλεμμένες από αποφθέγματα - αλλιώς εξυπνάδες - μεγάλων ανδρών και γυναικών, που έχουν δεχθεί ένα μικρό φρεσκάρισμα). 
Μόνο εγώ έχω βαρεθεί από αυτό το παιχνιδάκι; Η μόδα των κανιβαλιστικών τουίτ ήρθε για να μείνει ή θα ξεφτίσει κάποια στιγμή; Μήπως άρχισε ήδη να ξεφτίζει; Ή είμαι απλά ένας γκρινιάρης 30something που αρχίζω να γερνάω πρόωρα - χτύπα ξύλο! Επιμένω πάντως ότι καλή η πλακίτσα, αλλά να μην χάνουμε το μέτρο. Ο ανταγωνισμός καλύτερης ατάκας εύκολα καταλήγει σε διαγωνισμό καλύτερου κανιβαλισμού, όπου τίποτα δεν μένει όρθιο.
(Ναι, πολλά μπορεί να σχολιάσει κανείς για την σύμπτωση του θανάτου του Τζορτζ Μάικλ τα Χριστούγεννα, να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα μ' ένα χιουμοριστικό σχολιάκι, αλλά να είναι σχόλιο και όχι σαχλοεξυπνάδα. Η διαχωριστική γραμμή είναι λεπτή, αλλά υπαρκτή. Ας μην την ξεχνάμε!)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου