Δεν ήταν ίσως ο πιο διασκεδαστικός τρόπος για να περάσω το χτεσινό απόγευμα, ήταν όμως αρκετά διδακτικός. Μόλις ολοκλήρωσα ένα μακροσκελέστατο άρθρο για το μπλογκ σχετικά με τις εντυπώσεις μου από το γενικότερο δημόσιο διάλογο των τελευταίων ημερών ως προς το νομοσχέδιο για τη νομική αναγνώριση φύλου, συντονίστηκα με το καταλανικό δίκτυο TV3 (μέσω στρίμινγκ από το διαδίκτυο), καθώς ακριβώς εκείνη τη στιγμή ξεκινούσε στο Κοινοβούλιο της Καταλονίας η συζήτηση σχετικά με το δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου.
Όχι ότι μιλάω τα καταλονικά (αν και όταν μιλούσαν στα ισπανικά όλο και κάτι καταλάβαινα περισσότερο), αλλά η συνεδρίαση παρουσίαζε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς όλοι στην Καταλονία, την Ισπανία, αλλά και την Ευρώπη γενικότερα αγωνιούσαν να δουν αν τελικά το τοπικό Κοινοβούλιο θα προχωρούσε στην ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Καταλονίας βάσει των αποτελεσμάτων του αμφιλεγόμενου δημοψηφίσματος της 1ης Οκτωβρίου. Εξάλλου, είχα ανοιχτεί και τη σελίδα του Guardian με live updates (κάπου τρία τέσσερα δηλαδή καθ' όλη τη διάρκεια της ωριαίας και κάτι συνεδρίασης), αλλά αυτό που πιο πολύ παρατηρούσα ήταν η γλώσσα του σώματος και γενικά οι συμπεριφορές των Καταλανών βουλευτών, οι οποίοι καλούνταν να διαχειριστούν μια κρίση που μοιάζει γόρδιος δεσμός με την εξέλιξη που έχουν πάρει τα πράγματα, ένα ζήτημα που διχάζει την τοπική κοινωνία στον υπέρτατο βαθμό.
Πριν αναφερθώ στα της συνεδρίασης του καταλανικού Κοινοβουλίου, ας θυμίσω αυτό που όλοι γνωρίζουμε, πώς διεξάγονται κατά κανόνα οι συνεδριάσεις της ελληνικής Βουλής όχι μόνο σε εξαιρετικά κρίσιμα πολιτικά ζητήματα, όπως αυτό που ταλανίζει την Καταλονία και την Ισπανία τους τελευταίους μήνες, αλλά ακόμη και για θέματα ρουτίνας ή ακόμη ακόμη και σε προ ημερησίας διάταξης συζητήσεις σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, όπου βέβαια σπάνια λείπει το σόου. Οι Έλληνες πολιτικοί αρχηγοί - ειδικά ο εκάστοτε πρωθυπουργός και ο εκάστοτε αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης - προσπαθούν να δείξουν με κάθε τρόπο πόσο αντιπαθεί ο ένας τον άλλο, ανταλλάσσουν προσωπικές επιθέσεις υψώνοντας οπωσδήποτε τον τόνο της φωνής τους και με τη συνοδεία εξαιρετικά έντονων χειρονομιών, από κάτω οι βουλευτές διακόπτουν τους ομιλητές φωνάζοντας είτε γιατί διαφωνούν μαζί του είτε γιατί διαφωνούν μεταξύ τους (αφού μερικοί δεν σέβονται τον αγορητή στο βήμα και πιάνουν κουβέντα), συχνά ακούγονται ομαδικές διαμαρτυρίες από τη μία ή την άλλη κοινοβουλευτική ομάδα (ανάλογα με το ποιος βρίσκεται στο βήμα), το χτύπημα των εδράνων είναι ένας αγαπημένος τρόπος εκδήλωσης της διαμαρτυρίας, ο δε όποιος πρόεδρος της Βουλής χτυπάει το κουδούνι και φωνάζει κάθε τρεις και λίγο να κάνουν όλοι ησυχία.
Την εικόνα του ελληνικού Κοινοβουλίου την ξέρουμε όλοι. Ε, λοιπόν, το καταλανικό Κοινοβούλιο δεν έχει καμία σχέση με αυτή. Αυτό που είδα χτες έμοιαζε με μια συνάντηση κυριών για τσάι, όπου οι διαφωνίες ήταν σαφέστατα υπαρκτές, αλλά ο έλεγχος όχι απλά δεν ξέφυγε, αλλά ούτε καν απειλήθηκε. Η πρόεδρος της Βουλής, που όπως διαβάζω στη Wikipedia λέγεται Κάρμε Φορκανδέλ, ήταν από τα πιο ζεν που έχω δει στην ζωή μου έχω δει. Πώς ήταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου; Το ακριβώς αντίθετο!
Πρώτα ανέβηκε στο βήμα ο πρόεδρος της Καταλονίας και αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος, Κάρλες Πουτζδεμόν. Μίλησε πάρα πολύ είναι η αλήθεια, απογοήτευσε τους υπέρμαχους της άμεσης ανακήρυξης της ανεξαρτησίας με την αναποφασιστικότητά του, δεν ύψωσε ποτέ τον τόνο της φωνής του, οι βουλευτές του τον χειροκρότησαν κάποιες φορές και οι βουλευτές της αντιπολίτευσης, οι οποίοι τάσσονται κατά της ανεξαρτησίας, απλά άκουγαν σιωπηλοί και ήρεμοι την ομιλία του. Το πιο ακραίο που πρόσεξα ήταν η στιγμή που ένας βουλευτής της αντιπολίτευσης κούνησε μια φορά το κεφάλι του δεξιά αριστερά χωρίς να βγάλει άχνα.
Μετά τον Πουτζδεμόν ανέβηκε η αρχηγός της αξιωματική; αντιπολίτευσης, η Ιρές Αριμάδας, η οποία σε κάποια στιγμή έκανε λόγο για "πραξικόπημα" αναφερόμενη στο ενδεχόμενο μονομερής ανακήρυξης της ανεξαρτησίας της Καταλονίας, αλλά ο τόνος της φωνής της δεν ανέβηκε ποτέ. Αν δεν το διάβαζα την επόμενη μέρα σε κάποιο αγγλόφωνο σάιτ, δεν θα το καταλάβαινα ποτέ. Αντίθετα, αυτό που κατάλαβα ως πιο έντονη αντίδραση - με δεδομένο ότι και η ίδια ως υπέρμαχος της διατήρησης της ισπανικής ενότητας μιλούσε στα ισπανικά - ήταν όταν στο τέλος έδειξε ένα έμβλημα που συνδύαζε την καταλανική, την ισπανική και την ευρωπαϊκή σημαία λέγοντας κάτι σαν "Η Καταλονία είναι η καταγωγή μας, η Ισπανία είναι το παρόν μας, η Ευρώπη είναι το μέλλον μας".
Εξίσου μειλίχιοι ήταν και οι ηγέτες των άλλων κομμάτων που διαφωνούν με την ανεξαρτησία, όπως και οι υπέρμαχοι της ανεξαρτησίας, χωρίς να ανέβουν οι τόνοι ποτέ, χωρίς ούτε ένας βουλευτής να διακόψει ή να κάνει φασαρία και με την πρόεδρο της Βουλής να κάθεται ήσυχη ήσυχη στην έδρα της σαν να βαριόταν και λιγάκι. Και προσοχή: δεν ήταν μια απλή συνεδρίαση ρουτίνας, αλλά το αντικείμενο της συζήτησης ήταν υπαρξιακό, καθώς αφορούσε το παρόν και το μέλλον της Καταλονίας, με την απειλή της οικονομικής κατάρρευσης, ακόμη και του εμφυλίου πολέμου, να κρέμεται πάνω από την περιοχήμ αν η κρίση με τη Μαδρίτη εκτραχυνθεί. Με άλλα λόγια ήταν μια εικόνα, που για το μέσο Έλληνα βουλευτή μοιάζει σχεδόν εξωγήινη, αφού εδώ γίνεται τζερτζελές και ο κακός χαμός ακόμα και για το τι έγραψε ο ένας κι ο άλλος στο τουίτερ!
Μας αξίζει ένα τέτοιο Κοινοβούλιο; Εγώ πάντως τους ζήλεψα τους Καταλανούς - όχι για το πολιτικό και υπαρξιακό αδιέξοδο στο οποίο έχουν βρεθεί, αλλά για την ποιότητα των βουλευτών τους. Αλλά δεν νομίζω ν' αλλάξει κάτι σύντομα στα ελληνικά πολιτικά ήθη...
Όχι ότι μιλάω τα καταλονικά (αν και όταν μιλούσαν στα ισπανικά όλο και κάτι καταλάβαινα περισσότερο), αλλά η συνεδρίαση παρουσίαζε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς όλοι στην Καταλονία, την Ισπανία, αλλά και την Ευρώπη γενικότερα αγωνιούσαν να δουν αν τελικά το τοπικό Κοινοβούλιο θα προχωρούσε στην ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Καταλονίας βάσει των αποτελεσμάτων του αμφιλεγόμενου δημοψηφίσματος της 1ης Οκτωβρίου. Εξάλλου, είχα ανοιχτεί και τη σελίδα του Guardian με live updates (κάπου τρία τέσσερα δηλαδή καθ' όλη τη διάρκεια της ωριαίας και κάτι συνεδρίασης), αλλά αυτό που πιο πολύ παρατηρούσα ήταν η γλώσσα του σώματος και γενικά οι συμπεριφορές των Καταλανών βουλευτών, οι οποίοι καλούνταν να διαχειριστούν μια κρίση που μοιάζει γόρδιος δεσμός με την εξέλιξη που έχουν πάρει τα πράγματα, ένα ζήτημα που διχάζει την τοπική κοινωνία στον υπέρτατο βαθμό.
Πριν αναφερθώ στα της συνεδρίασης του καταλανικού Κοινοβουλίου, ας θυμίσω αυτό που όλοι γνωρίζουμε, πώς διεξάγονται κατά κανόνα οι συνεδριάσεις της ελληνικής Βουλής όχι μόνο σε εξαιρετικά κρίσιμα πολιτικά ζητήματα, όπως αυτό που ταλανίζει την Καταλονία και την Ισπανία τους τελευταίους μήνες, αλλά ακόμη και για θέματα ρουτίνας ή ακόμη ακόμη και σε προ ημερησίας διάταξης συζητήσεις σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, όπου βέβαια σπάνια λείπει το σόου. Οι Έλληνες πολιτικοί αρχηγοί - ειδικά ο εκάστοτε πρωθυπουργός και ο εκάστοτε αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης - προσπαθούν να δείξουν με κάθε τρόπο πόσο αντιπαθεί ο ένας τον άλλο, ανταλλάσσουν προσωπικές επιθέσεις υψώνοντας οπωσδήποτε τον τόνο της φωνής τους και με τη συνοδεία εξαιρετικά έντονων χειρονομιών, από κάτω οι βουλευτές διακόπτουν τους ομιλητές φωνάζοντας είτε γιατί διαφωνούν μαζί του είτε γιατί διαφωνούν μεταξύ τους (αφού μερικοί δεν σέβονται τον αγορητή στο βήμα και πιάνουν κουβέντα), συχνά ακούγονται ομαδικές διαμαρτυρίες από τη μία ή την άλλη κοινοβουλευτική ομάδα (ανάλογα με το ποιος βρίσκεται στο βήμα), το χτύπημα των εδράνων είναι ένας αγαπημένος τρόπος εκδήλωσης της διαμαρτυρίας, ο δε όποιος πρόεδρος της Βουλής χτυπάει το κουδούνι και φωνάζει κάθε τρεις και λίγο να κάνουν όλοι ησυχία.
Την εικόνα του ελληνικού Κοινοβουλίου την ξέρουμε όλοι. Ε, λοιπόν, το καταλανικό Κοινοβούλιο δεν έχει καμία σχέση με αυτή. Αυτό που είδα χτες έμοιαζε με μια συνάντηση κυριών για τσάι, όπου οι διαφωνίες ήταν σαφέστατα υπαρκτές, αλλά ο έλεγχος όχι απλά δεν ξέφυγε, αλλά ούτε καν απειλήθηκε. Η πρόεδρος της Βουλής, που όπως διαβάζω στη Wikipedia λέγεται Κάρμε Φορκανδέλ, ήταν από τα πιο ζεν που έχω δει στην ζωή μου έχω δει. Πώς ήταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου; Το ακριβώς αντίθετο!
Πρώτα ανέβηκε στο βήμα ο πρόεδρος της Καταλονίας και αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος, Κάρλες Πουτζδεμόν. Μίλησε πάρα πολύ είναι η αλήθεια, απογοήτευσε τους υπέρμαχους της άμεσης ανακήρυξης της ανεξαρτησίας με την αναποφασιστικότητά του, δεν ύψωσε ποτέ τον τόνο της φωνής του, οι βουλευτές του τον χειροκρότησαν κάποιες φορές και οι βουλευτές της αντιπολίτευσης, οι οποίοι τάσσονται κατά της ανεξαρτησίας, απλά άκουγαν σιωπηλοί και ήρεμοι την ομιλία του. Το πιο ακραίο που πρόσεξα ήταν η στιγμή που ένας βουλευτής της αντιπολίτευσης κούνησε μια φορά το κεφάλι του δεξιά αριστερά χωρίς να βγάλει άχνα.
Μετά τον Πουτζδεμόν ανέβηκε η αρχηγός της αξιωματική; αντιπολίτευσης, η Ιρές Αριμάδας, η οποία σε κάποια στιγμή έκανε λόγο για "πραξικόπημα" αναφερόμενη στο ενδεχόμενο μονομερής ανακήρυξης της ανεξαρτησίας της Καταλονίας, αλλά ο τόνος της φωνής της δεν ανέβηκε ποτέ. Αν δεν το διάβαζα την επόμενη μέρα σε κάποιο αγγλόφωνο σάιτ, δεν θα το καταλάβαινα ποτέ. Αντίθετα, αυτό που κατάλαβα ως πιο έντονη αντίδραση - με δεδομένο ότι και η ίδια ως υπέρμαχος της διατήρησης της ισπανικής ενότητας μιλούσε στα ισπανικά - ήταν όταν στο τέλος έδειξε ένα έμβλημα που συνδύαζε την καταλανική, την ισπανική και την ευρωπαϊκή σημαία λέγοντας κάτι σαν "Η Καταλονία είναι η καταγωγή μας, η Ισπανία είναι το παρόν μας, η Ευρώπη είναι το μέλλον μας".
Εξίσου μειλίχιοι ήταν και οι ηγέτες των άλλων κομμάτων που διαφωνούν με την ανεξαρτησία, όπως και οι υπέρμαχοι της ανεξαρτησίας, χωρίς να ανέβουν οι τόνοι ποτέ, χωρίς ούτε ένας βουλευτής να διακόψει ή να κάνει φασαρία και με την πρόεδρο της Βουλής να κάθεται ήσυχη ήσυχη στην έδρα της σαν να βαριόταν και λιγάκι. Και προσοχή: δεν ήταν μια απλή συνεδρίαση ρουτίνας, αλλά το αντικείμενο της συζήτησης ήταν υπαρξιακό, καθώς αφορούσε το παρόν και το μέλλον της Καταλονίας, με την απειλή της οικονομικής κατάρρευσης, ακόμη και του εμφυλίου πολέμου, να κρέμεται πάνω από την περιοχήμ αν η κρίση με τη Μαδρίτη εκτραχυνθεί. Με άλλα λόγια ήταν μια εικόνα, που για το μέσο Έλληνα βουλευτή μοιάζει σχεδόν εξωγήινη, αφού εδώ γίνεται τζερτζελές και ο κακός χαμός ακόμα και για το τι έγραψε ο ένας κι ο άλλος στο τουίτερ!
Μας αξίζει ένα τέτοιο Κοινοβούλιο; Εγώ πάντως τους ζήλεψα τους Καταλανούς - όχι για το πολιτικό και υπαρξιακό αδιέξοδο στο οποίο έχουν βρεθεί, αλλά για την ποιότητα των βουλευτών τους. Αλλά δεν νομίζω ν' αλλάξει κάτι σύντομα στα ελληνικά πολιτικά ήθη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου